جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

ارتجاع روشنفکری ...یعنی برگشتن به دوران بیماری روشنفکری... برگشتن به دوران بی اعتنایی دستگاه روشنفکری و جریان روشنفکری به همه سنت های اصیل و بومی و تاریخ و فرهنگ این ملت. امروز هرکس این پرچم را بلند کند مرتجع است ولو اسمش روشنفکر و شاعر و نویسنده و محقق و منتقد باشد. مقام معظم رهبری

فیلمی از درون ارتجاع روشنفکری

هفته گذشته رفتیم و با خانواده فیلم پوپک و مش ماشااله را دیدیم.

فرزاد مؤتمن می گوید مشکل من آن است که(بعد از ساخت فیلم هایی چون شبهای روشن و صدا ها) کسی باور نمی کند من روشنفکر نیستم و یکی از دلایل ساخت پوپک و مش ماشاالله را علاوه بر جستجوی فروش بیشتر اثبات روشن فکر نبودن خود می داند.

 اما «حرف» اصلی فیلم پوپک و مش ماشاله از جنس خزعبلات ارتجاع روشنفکری در تقبیح فرهنگ و  سنت های ملی و مذهبی ما از جمله قومیت ها و حجاب و ظوابط در روابط جنسیت ها و غیرت و تعصب دینی و ناموسی است.

اگر فزراد موتمن روشنفکر نیست و یا مرتجع نیست و باور کنیم فقط چشم به گیشه داشته است باید بپذیریم که این نگاه به گیشه ایشان را در دیدن دقیق فیلمنامه مرتجعانه سروش صحت نابینا کرده است.

فیلم به شکل دوران اصلاحات بطور ضمنی روابط «بوی فرند – گیرل فرندی» را و کشف حجاب را در مقابل سنت های ما در جایگاه برتر می نشاند و نشانه ترقی.

 فیلم مذهبی های متعصب را که ماشااله و محسن اند را برخلاف ظاهر پرخاشگرانه شان بسیار زبون و ضعیف نشان می دهد که از رقبایشان براحتی کتک می خورند و با کوچکترین ضربه حریف گریه و فریادشان بلند می شود و میدان را خالی می کنند و «بوی فرند» پولدار با کلاس علاوه بر خویشتنداری و روشنفکری در مقابل رفتار های «آزاد» «گیرل فرندش» در مقابل ماشااله متعصب و محسن پرخاشگر با اشاره دستی پیروز می شود و کمر بند مشکی دارد!

و اگر چنین فیلم هایی از این کارگردان تکرار شود (که ظاهرا خواهد شد) باید گفت که فرزاد مؤتمن نه یک روشنفکر که یه روشنفکر مرتجع است.